Aan het plafond der aarde blinken de kleine zonnenen ik lig met jou op een tweepersoons-matras
onze voeten wat uitgestoken. Kietelen doet het gras
Ik vertel jou hoe daarboven alles is begonnen
Niet alleen heb ik het over de sterren daarboven
maar ook die in jouw welgevormde ogen
Ik zie tranen vallen en ik wil ze drogen
plots voel ik een zoen en ik wil je beloven
pas als die fonkelingen schijnen te vergaan
in draaiende supernova's en zwarten gaten
tot die miljoenen jaren zal mijn houden bestaan
ik kan de gedachte aan jou niet loslaten
laten we dwalen en staren naar die ruimtelijke oceaan
want, mijn lief, over jouw en je ogen kan ik eindeloos praten.