Stilte hoor ik in mijn oren.
Alles vergeten, wat eens was verloren.
Blindheid slaat plots toe.
Alles overgenomen, wat ik ook doe.
Verdoofheid ruist door mijn bloed.
Niets wat er nu nog toe doet.
Mijn wanhoop is eindelijk verdwenen.
Rust is ervoor in de plaats verschenen.
Gevoelloos dolen mijn dromen rond.
Vind ik wat ik niet eerder vond.
Onbewust passeren mijn gedachten.
Een einde gekomen aan mijn wachten.
Ik heb gewacht op de volgende stilte.
Al die tijd gewacht op warmte in kilte.
Ik heb gewacht op mijn zalige rust.
Ben ik weer eens door Diazepam gekust.
Een kus verradelijk en zalig.
Altijd herradelijk, nooit éénmalig.
Een verbannen liefde weer toegelaten,
zal ik je nu echt nooit meer verlaten?