Jaren heb ik met zoveel vragen rond gelopen.
Maanden heb ik liggen dromen en hopen.
Hopen dat ik eindelijk eens met je kon praten.
Er een einde aan breien en alles achter me laten.
Maar je kwam niet,
en liet me wegkwijnen in mijn verdriet.
En nu...3jaar later gaat alles terug beter met mij.
Voel me goed in mijn vel en heb een vriendje,en voel ik me terug blij.
En ineens sta jij aan de voordeur om je te excuseren.
Je hebt na al die jaren blijkbaar je lesje moeten leren.
Zij heeft je op dezelfde manier behandeld als jij met mij.
Ik vond het geweldig om te horen want dat verdiende jij.
Maar toch na al die jaren vol met pijn...
vraag ik me af hoe het nu zou zijn..
Jij en ik samen net zoals hiervoor.
Jij en ik samen het leven door.
Ik haat deze gedachten,
want ik mag niets verwachten.
Ik heb een vriend,
hij is echt geweldig en heeft dit niet verdiend.
Want sinds gisteravond zit hij weer in mijn gedachten,
en kan ik mezelf alleen nog maar verachten