Ik luister hoe jou woorden mijn leven vasthoudt,
wanneer je zegt dat je alles op wilt geven,
het laat mij echt niet koud,
maar je lijkt zo afhankelijk van mijn leven.
Het doet mij pijn, die zware last,
maar toch vlucht ik steeds weer naar je toe,
dan begint het weer en houdt je mij stevig vast,
Weet je dan niet, ik ben ook doodmoe.
Hoe vertel ik jou dat het mij teveel wordt,
om jou zo te zien, om met jou zo te leven,
er komt een tijd dat ik ook in stort,
dan ben jij alsnog achtergebleven.
Laat me los,
laat me gaan,
het is tijd echt tijd,
om op eigen benen te gaan staan.