Ik zal beginnen waar het begon..
Toen ik klein was, was ik een doodgelukkig meisje. Mijn leventje draaide om plezier maken, en gelukkig zijn. Ik zag niets anders dan goede dingen. Rond mijn 12 jaar was ik nog steeds even gelukkig en blij, maar ik begon steeds meer over het leven na te denken. En dan vooral over mijn leven. Hoe meer ik dacht, hoe meer ik te weten kwam. Mijn leven is nooit geweest zoals ik dacht toen ik klein was. En het was een grote shock voor mij. Mijn vader was niet altijd te leuke pa die alles deed, en die eeuwig trouw was. Hij was een alcolieker..
Tegen mijn 13 ging het al anders. Ik wist wat er aan de hand was, en wist ook dat ik heel mijn kleine leventje alles gelogen had. Ik vond het eng, maar hield het allemaal voor mezelf. Niemand moest er iets van weten. Op mijn 13.5, zo rond het begin van het nieuwe schooljaar, leerde ik een gast kennen. Hij was 17 jaar, en had zelf al veel levenservaring. Hij had een depressie, en bracht het op één of andere manier op mij over. Hij vertelde over zijn leven, over wat hij had meegemaakt, en gezien. En dat zorgde er dan weer voor dat ik nog meer ging nadenken over mezelf, maar voor die gast was ik nog steeds het gelukkige meisje zonder problemen. Ik vertelde niemand over mijn leven.
Een maand voor kerstmis brak een stukje van de hel los. Mijn pa verloor zijn zaak, en al ons geld was op. Het werd een krappe tijd. Er leek wel een soort logica in te zitten: Hoe minder geld, hoe minder geluk. Hij moest wel stoppen met drinken, of heel het gezin ging ten onder. Dus hij stopte..
Op kerstmis ging het dan weer mis. Iedereen uit de familie was zat, en mijn pa het zatst natuurlijk. Hij was hervallen voor 1 dag, maar die ene dag was verschrikkelijk en blijft me mijn hele leven bij. Elke druppel alcohol liet hem naar meer snakken, dus hij "zoop" maar door. Later toen we naar huis gingen was de spanning te snijden. Alcohol maakte hem gek, dus iedereen was bang dat er iets zou gebeuren. Enjah, het werd ruzie tussen mijn pa en ma, en hij werd letterlijk gek. Hij sloeg op alles wat hem ook maar in de weg stond, riep zo hard dat we onszelf niet meer konden horen, en dreigde met zelfmoord. Hij liep naar de tuin, nam een touw en hing zichzelf op. Ik kan je wel zeggen, hij leeft nog, maar die beelden zitten in mijn geheugen gekrast. Ik ben dan de politie maar gaan bellen, terwijl mijn ma en mijn broer hem probeerde te redden. Tegen de tijd dat die verdomde flikken hier waren, was het touw al weg, en men pa weer springlevend, en ging het drama weer verder. Ik smeekte iedereen hem in een instelling te steken, maar niemand luisterde naar mij. Mijn ma, broer en ik zijn die nacht bij mijn nonkel en tante gebleven, om slachtoffers te vermijden.
De volgende 6 maanden waren al even erg als die ene dag. Elke dag was het ruzie. En elke dag liet zo zijn traumas na in mijn hoofd, zonder overdrijven. Ik zat helemaal vast, ik had geen steun, geen begin of eind punt, niets.. Helemaal geblockeerd. Ik kon met niemand praten, zelfs niet met mijn vrienden. Ik had dat 1 keer geprobeerd, en toen hebben ze mij de rest van de dag behandeld alsof ik van porselein was. Dat was dus echt niet wat ik nodig had. Dus ik ging maar lachen, lachen en lachen tot ik thuis was en alleen in een hoekje kroop om te gaan wenen. Ik ging kapot, in mijn hoofd, als mijn lichaam. Helemaal uitgeput, geen uitweg. Zelfmoord bleef mijn enige optie. Maar dan liet ik alles achter, en waren de problemen voor de rest van het gezin nog erger. Het leek wel een visuele cirkel. Elke oplossing dat ik bedacht, had dan ook weer slechte gevolgen.
Mijn ma had besloten mij naar een psychiater te sturen, maar niemand mocht er van weten, zeker mijn pa niet. Hij zou me nog vermoorde moest hij weten dat we geld "verspilde" aan psychiaters.. Na een tijd hebben we het wel moeten vertellen, en de reactie viel goed mee, al waren er veel ruzies om geweest.
Ik dacht dat het geholpen had, die psychiater. En dus moest ik er niet meer naartoe. Maar dat was niet zo.. Ik had mijn eigen gelukkige wereld gecreeerd waar ik altijd maar lachtte. En dus lachtte ik ook in het echt. Iedereen dacht dat het allemaal terug in orde was. Ik ook. Maar het begon na een tijd te wringen. Die eigen gelukkige wereld. En ik begon weer na te denken. Tot nu.. ik ben nu 14 en zit nog altijd in de knoop. Mijn eigen gelukkige wereld is er nog wel, maar al veel minder. Mijn psychiater wist niets van mij, ik loog alles tegen haar. Ik was de enige die mezelf kon helpen. Daar ben ik nu mee bezig. Maanden ben ik er al mee bezig, en hoe langer ik help, hoe gelukkiger ik 'echt' word.
Zo mijn verhaal. Wel ingewikkeld, niet?