Lieve mamma,
Nog geen 10 maanden geleden,
ben jij uit mijn leven verdwenen.
Niet uit mijn gedachten, dromen en ziel,
maar zonder afscheid, wat heel zwaar viel.
Te jong, te veel nog staand in jouw leven,
je zou met mij zoveel meer gaan beleven.
In het begin was je als lucht weg, ineens,
mijn gevoelens stonden als geblokt en waren het er niet mee eens.
Ik riep in mijzelf; "ik zal alles regelen en organiseren",
dacht dat je daardoor bij mij zou terugkeren.
Langzaam kroop je in mijn hart terug,
ik laat ik dat nu toe, alleen niet zo vlug.
Er gaat geen dag voorbij of ik denk aan jou,
met een lach, van wat we hebben beleefd,
en wat er voor ons samen nog komen zou,
gelukkig zoveel fijne herinneringen………mijn hart beeft.
Ook denk ik vaak aan je met een traan,
Ben je dichtbij of juist ver van mij vandaan.
Wij hebben het samen niet zo bedoeld,
ik kan zo moeilijk uitleggen hoe het gemis van jou voelt.
Soms geloof ik dat je naar me kijkt,
Voorzichtig je handen over mijn haren strijkt.
Ja, papa was heel ziek en dat verlies deed al pijn,
Maar dat gemis heb jij opgevangen om er nog meer voor me te zijn.
Nooit over gesproken en nagedacht,
Dat je uit mijn leven weg zou gaan, zo onverwacht.
We proberen beiden te begrijpen waarom,
Zonder mijn lieve moeder, zonder wederkom.
Tranen van verdriet, zo veel, over hoe het zou moeten zijn,
Tranen van geluk, durf naar denken aan mijn toekomst, zijn zo klein.
Lieve mamma blijf waken over mij,
Dat ik voel; ik mag, ik ben vrij!
Je liefhebbende dochter.