dit is mijn wekelijkse levensversie over hoe door mijn ogen de minachting ter wereld word gebracht,
het is een retour van responses op ongestelde filsofische rvagen die eeuwen geleden werden gesteld in de tijd van plato en aristatoles
het is een herhaling dat weerkeerd
zoals echo haar verdriet in de weergalmde grot van de berg
zoals een kam eindeloos door je haren laten strelen terwijl het je haar van lelijk naar mooi maakt en zonder uw enige besef ook van mooi terug naar lelijk
zoals het beseffen dat niet je spiegelbeeld geen leven heeft maar de reflectie van het spiegelbeeld van die spiegel waar jij voor staat
je weerkaatst jezelf op een reflectie gevende spiegel en je blijft jezelf aanstaren
eindeloos...
eindeloos zoals het pad van de kuipgordel
eindeloos zoals de gedachte van een mens
eindeloos zoals je je ogen sluit en toch iets ziet maar je beschrijft het als "zwart" niets"verschillende kleuren die zwart worden"
het is de toekomst
het is een boek
en steeds opnieuw snappen mensen deze levensversie niet
misschien omdat zij nooit in hun boek hebben gelezen
misschien omdat ze vergeten te schrijven zijn
of vergeten te dromen over hoe realisme fictie is en hoe een droom realistisch kan zijn
***