Als ik naar mijn vader kijk,
dan zie ik een zielige man.
Die ooit zo levenslustig was,
en nu haast niets meer kan.
Jarenlang woonden m'n ouders,
in een huis op het platteland.
Nu zijn ze in enkele jaren tijd,
in een verzorgingshuis beland.
Zijn ziekte verloopt heel slopend,
steeds meer funkties worden minder.
Hij kan maar moeilijk lopen,
daarvan heeft hij zoveel hinder.
Schrijven gaat al jaren niet meer,
omdat z'n spieren tegenwerken.
Hij beeft enorm,kan niet zelf eten,
zoveel dingen die hem beperken.
Een kostbare operatie,
heeft niet het resultaat gegeven,
waarop men had gehoopt,
hij is alleen nog erger gaan beven.
Mijn vader is een andere man,
vanaf dat zijn ziekte begon.
Het doet pijn hem zo te zien,
mijn vader heeft Parkinson!*
*Parkinson bestaat in verschillende vormen,en mijn vader heeft daar een soort van.*
Ria : | Zondag, november 14, 2004 21:17 |
hoi mams het doet voor mij ook pijn om opa zo te zien ik heb er soms ook verdriet en vooral als ik dit gedicht lees krijg ik tranen in mijn ogen xxx je dochter |
|
Peter van der Linden: | Zaterdag, november 13, 2004 18:03 |
Met een traan in mijn oog gelezen. Ik hoop, dat hij toch nog wat gelukkige dagen mee zal maken. Sterkte er mee. Liefs, Peter. |
|
MayadeBij: | Zaterdag, november 13, 2004 17:47 |
Mijn vader en karin worden nooit ziek :) (ik gun ze alleen Geluk. mocht het ooit anders zijn - daar wil ik niet aan denken - doet teveel pijn ;) kus. | |
psych: | Zaterdag, november 13, 2004 17:35 |
het is heel moeilijk om te zien dat iemand langzaam aan het verdwijnen is,,,ik weet het,,,liefs,,,psych,,, | |
Auteur: Ria -rimpeling- | ||
Gecontroleerd door: Sheena | ||
Gepubliceerd op: 13 november 2004 | ||
Thema's: |