Verwondering
Dauwdruppels zijn ochtendparels
Die door strelende zonnestralen
Met een traan door hun glimlach heen
Smelten in het heden
De nevel lijkt een slapende donzen deken
Het is alsof zij een kleed legt
Om te beschermen
Als een kristallen vlam
Begint de avondster zijn zegetocht
Vormen samen een baken voor verdwaalden.
De eerste zonnestraal
Laat zijn eerste zonnekus los
Op de slapende aarde
Zij ontwaakt weer in verwondering.
Hilly N: | Donderdag, augustus 16, 2007 19:39 |
Wat... geen reactie op dit mooie gedicht... Nu wel Willem. Hilly |
|
Auteur: lommert | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 04 december 2003 | ||
Thema's: |