Opgestuwd uit de menigte van het leven,
het dagelijkse naar één punt gedreven.
Ijle hoogte, platte koude richel,
jachtig ijsberend over deze kleine plaats.
Onbegrepen hervertellingen van mijn verhaal
Het is eenzaam op de top van mijn wereld.
De realiteit droop als warme was naar beneden,
vormend diepe peilloze zwarte dalen
Geen ster van wensen boven aan de grauwe hemel
geen sprankeltje licht als houvast, hier uit te bekomen
Het geschreeuw voor affectie, dof terugkaatsend geluid,
maar een echo geeft nooit antwoorden op mijn vraag.
Een scherpe wind van tegenkantingen
raast als een bezetenen over deze plek
het altijd veranderen, het altijd aanpassen
zelfs als kameleon, word je hier van gek.
Een hart van steen geeft geen warmte....
de belangeloosheid van liefde, te beperkt.
Was de Ikarus droom dan te verheven, nu is hij in as gelegd.
Weeral zal ik moeten dalen naar beneden,
accepteren wat mij wordt gezegd,
lopen in paden van de goede moraal.
De hitte van de vuurbloem vergeten, vergeven,
die in mijn passie was opgewekt.
Het is eenzaam op de bergtop van mijn leven.
“….Vlucht van de Ikarus ?….”