Verdrietig zit ik voor me uit te staren,
kan mijn gedachten niet verklaren.
De avonden zijn lang en kil,
hier in huis blijft het stil.
Iedere avond voor het slapen gaan,
heb ik pijn, verlies ik weer een traan.
Maar dan denk ik weer aan jou, en denk komaan,
laat je niet zo gaan.
Maar zo gemakkelijk is het niet,
ik heb dan toch nog veel verdriet.
Eenzaamheid heeft mij ziek gemaakt,
het alleenzijn heeft mij gekraakt.
Mijn hart doet pijn, mijn hart doet zeer,
elke avond, keer op keer.
Zal ik ooit nog eens gelukkig zijn?
zal ik ooit zijn, zonder pijn?