Een Blik
Een lach, een blik,
Een knipoog, een knik,
Een opgestoken hand,
En dan wegduikend achter een plant
Die ogen, die blik
Zo vertrouwd meteen, dat ik schrik
Ik weet niet of ik wel wil geloven in liefde op het eerste gezicht
Maar die blik, hij blijft op mij gericht
Is zoiets wel van twee kanten?
Kan zoiets zomaar gebeuren?
Langzaam kijk ik weg, niet wetend wat te doen
Kijkend naar het lege glas wat ik van het water heb weten te ontdoen
Ik voel dat hij kijkt en het voelt goed
Het is anders dan gewoon iemand dat doet
Zo’n eerste blik betekend zo veel, zonder dat je het weet
Het is een ervaring dat je een keer overkomt, en nooit meer vergeet
Een hemel op aarde, beter is het niet te omschrijven
Een gevoel wat je nooit meer wil laten gaan
Een moment waarop de tijd stil mag blijven staan