de morgen kwam          
                     mij tegemoet     
                     en in de druppels dauw
                     daar vond ik enkel dood
                     soldaten overal
                     en weer een
                     mens vermoord

                     zo stil en zwijgend
                     als ik was in niet
                     terug te vinden lach
                     deed jij de ophaalbrug
                     in liefde voor me open

                     ik wist niet wat ik dacht
                     de tegenstelling
                     was zo groot
                     in helder makend
                     toegang 
                     daar keerde ik
                     het buitenlicht

                     in wees niet bang
                     je bent geborgen
                     net als wij
                     al is de eenzaamheid
                     nog groter dan 
                     't verlangen
                     van je zoektocht

                     ik raak je weer
                     niet los te laten
                     vragen die we samen 
                     zochten
                     oorlog, dood en pijn
                     in toch de liefde
                     die ons droeg

                     waar moet een mens
                     dan nog naar kijken
                     de grenzen over 
                     of in het polderland
                     waar onstabiel
                     het nieuwe lichaam
                     is gegeven

                     en wij niet te veranderen
                     zijn, om ruimte nog
                     te scheppen 
                     in denken 
                     voor een mens en hoop
                     die anderen ons geven
                     in niet verwachten
                     anders kunnen zijn
                     en slechts de vrede zoeken