Ik denk soms na,
Als ik even neerzit,
Als ik ergens heenga,
Als ik even het moeilijk heb.
Waarom zijn we hier?
Waar ligt onze bestemming van deze lange reis?
Na alles plannen en doordenken,
Ligt het nog steeds niet vast wat morgen me te bieden heeft
Wat er gaat gebeuren de volgende dag.
Het leven,
Door niemand gekend,
Tot men aan het eind is.
En zelfs daar,
Wat denkt een stervende als is langzaam naar het licht heengaat?
Wat voelt hij dan nog?
De pijn van zijn stervende lichaam?
Of de vreugde van de pijn die hij langzaam niet meer voelt.
Waarom duurt het soms zo lang voor dat iemand,
Waarvan men weet dat zijn laatste uren geslagen zijn,
Zijn laatste adem uitstoot?
Wat zou er toch zijn?
Wat valt er daar te zien waaroor men alles hier opgeeft?
Alles wat men kende,
Alles wat men lief had,
Alles waar men voor leefde?
Zou er hierna dan echt iets wonderbaarlijks zijn?
Iets wat men krijgt als beloning na dit leven?
Wat heeft te tijd ons nog te geven?
Iedereen is zeker over 1 ding dat wacht op ons.
Het laatste wat men ooit zal zien.
Dat laatste moment, die laatste blik,
Het zachtjes wazig worden van je wereld,
De dood die je ziel uit je lichaam neemt.
Je ziet het gebeuren,
Je voelt alles vergaan,
Wanneer die wazigheid langzaamaan in duisterheid verandert
Dan weet je,
Dit was het dan,
Alles wat ik ooit maar was,
Alles waar ik ooit voor leefde,
Om te sterven net zoals een ander,
Arm of rijk,
Man of vrouw,
Om hetzelfde te zien als wat iedereen daar ziet,
Om te weten da je alles nalaat.
Hoe dan ook,
Vrees het niet,
Wie weet,
Is dit je kans om te doen waar je ooit aan dacht:
Gewoonweg herbeginnen!