toen ik jou voor het eerst zag,
wist ik dat ik jou opzij moest gaan.
ik zag het van die eerste dag,
toen ik jou daar zo zag staan.
we spraken maar enkele woorden,
in dat eerste jaar.
en ik hoopte dat ik je niet verstoorde,
met m'n eindeloos gestaar.
toch wist ik van toen al,
dat jij degene was.
de jongen waar ik op val,
ook al zit je niet meer in m'n klas.
begin dees jaar begon het beter te gaan,
de zon kwam terug in m'n leven.
ik wist, toen ik je daar terug zag staan,
dat ik je alles wou geven.
de woorden werden zinnen,
en de zinnen verhalen.
hoe moet ik ooit beginnen,
dit voor je te vertalen.
langzaam is ons contact gegroeid,
en na een paar maanden
tot een serieuze vriendschap uitgebloeid.
uiteindelijk heb ik je dan ook toegegeven,
wat ik voor je voel, nu al.
het is meer dan ik ooit nog in m'n leven,
voor iemand voelen zal.
en het gevoel groeit,
nog steeds iedere dag.
een gevoel dat steeds meer bloeit,
als ik denk aan je lach.
en ik weet dat je
het niet zal aanvaarden.
maar toch zeg ik dank je,
dank je met de grootste waarde.
dank je, dat je er voor me was toen ik je nodig had.
dank je, voor de vriendschap die je me zelf zou geven
als ik zonder zat.
dank je wel mijn beste vriend,
en onthoud dit goed:
dat je altijd mijn vriendschap vind,
als je ooit zonder moet.