JEUGD ?
JEUGD ?
Stukjes niet verwerkt leven
komen zo maar even,
als hun ankers het begeven,
stil naar boven toe.
Je merkt het aan kleine dingen.
Geluid, een blik, maar ook een geur,
voeren je dan terug naar
niet gewilde jeugdherinneringen.
Verpakt in lagen duistere gedachten,
verscholen onder angst en pijn,
ligt nog eenzaamheid te wachten,
het nooit meer kind te willen zijn.
Je was zo veilig en nog argeloos,
een open lach, genoot van elk spel.
Ze braken liefde en vertrouwen af,
maakten je leven tot een hel.
Kapot en bang, gehuild heb je.
Gezocht naar wat er was gebleven.
Wanhopig wilde je wel alles doen
voor aandacht, die een ander je zou geven.
Je hebt de stukjes bij elkaar geraapt.
Onzeker ben je toen gaan bouwen.
Je eigen leven, onafhankelijk zijn,
je durfde niemand te vertrouwen.
Zo ken ik je.
Gelijmd heb je je leven.
Scherven van angst
zijn duidelijk, als barst, gebleven.
Kom bij me,
met je troosteloos verdriet.
Vertel me van je vele tranen.
Praat maar want vergeten kan je niet.
Verwerken doen we samen.
WIL MELKER
28/11/2000
Stukjes niet verwerkt leven
komen zo maar even,
als hun ankers het begeven,
stil naar boven toe.
Je merkt het aan kleine dingen.
Geluid, een blik, maar ook een geur,
voeren je dan terug naar
niet gewilde jeugdherinneringen.
Verpakt in lagen duistere gedachten,
verscholen onder angst en pijn,
ligt nog eenzaamheid te wachten,
het nooit meer kind te willen zijn.
Je was zo veilig en nog argeloos,
een open lach, genoot van elk spel.
Ze braken liefde en vertrouwen af,
maakten je leven tot een hel.
Kapot en bang, gehuild heb je.
Gezocht naar wat er was gebleven.
Wanhopig wilde je wel alles doen
voor aandacht, die een ander je zou geven.
Je hebt de stukjes bij elkaar geraapt.
Onzeker ben je toen gaan bouwen.
Je eigen leven, onafhankelijk zijn,
je durfde niemand te vertrouwen.
Zo ken ik je.
Gelijmd heb je je leven.
Scherven van angst
zijn duidelijk, als barst, gebleven.
Kom bij me,
met je troosteloos verdriet.
Vertel me van je vele tranen.
Praat maar want vergeten kan je niet.
Verwerken doen we samen.
WIL MELKER
28/11/2000
Reacties op dit gedicht
| Spiritje: | Vrijdag, augustus 02, 2002 08:35 |
| heel mooi en heel veel waarheid! groetjes spiritje |
|
| sandra: | Maandag, februari 26, 2001 10:31 |
| Wat een mooi gedicht is dit. En zo heel herkenbaar. Precies zoals het is..... Ik ben nu in een fase van....wist ik het maar. Ik zou willen dat het zou gaan zoals jouw gedicht beschrijft...want verwerken doe ik nog altijd...alleen. Soms is het gewoon niet anders, je moet ermee verder en je leert er uiteindelijk wel mee omgaan. Groetjes van Sandra. |
|
| Ron de Leeuw: | Zaterdag, december 02, 2000 23:25 |
| Ik wil even laten weten dat ik dit heel erg mooi vind. Er spreekt zoveel warmte uit, uit iets wat vele van ons zullen herkennen. Die angst van uit je jeugd. Het pesten wat je leven tot een hel maakt, die pijn draag je mee tot in je volwassen jaren, maar daar zal de pijn je ook tarten spelen. Heel mooi, want vergeten kun je niet je kunt het alleen verwerken dit inmense verdriet. Bravo! |
|
| arie: | Dinsdag, november 28, 2000 19:52 |
| Lieve woorden Wil."Kom maar hier, verwerken doen we samen" De steun die hieruit spreekt is gelijk aan liefde. De scherven worden barsten. Leven .....leefbaar. Dank je wel "vriend" Liefs Arie |
|
| arie: | Dinsdag, november 28, 2000 19:48 |
Over dit gedicht
| Auteur: Wil | 
|
|
| Gecontroleerd door: Frummel | ||
| Gepubliceerd op: 28 november 2000 | ||
| Thema's: | ||