Ik stel me nu al dagen de vraag
of onze liefde wel kan blijven duren
of ie niet stilletjes uitdoven zal...
Maar dan kijk ik diep in mijn hart
en bemerk dan een vuur,
zo hevig en intens, dat het me verwarmt,
en anderzijds de rillingen doet krijgen.
Rillingen van angst, dat ik je ooit verliezen moet,
want.. als ik je verliezen moet,
verlies ik weer een stukje van mezelf,
een stukje van mijn hart.
Maar het stukje dat zal overblijven
zal nog genoeg plaats bevatten om je vast te houden,
te koesteren voor de rest van mijn leven.
Ik had nooit gedacht dat je op zo een korte tijd,
zo intens van iemand houden kan,
en al die liefde mag ontvangen...
al is het dan misschien maar voor heel even.