Het spijt me…
En toen jij me vroeg ben je aan het luisteren,
klonk het alsof je was aan het fluisteren,
dat je me zei dat de liefde niet alleen voor ‘s nachts was
en ik niet wou beseffen dat ik niet de beste van de klas was,
maar dat te vroeg gekomen ook betekende
dat jij te vroeg weer wegging.
Het spijt me dat ik emotieloos en doof lijk.
Dat ik nog de enige ben van onze vriendenkring
en twee paar kleren op de grond plus een lege fles
de stilte niet kon breken,
zelf als ik er huilend om bleef smeken.
O, het spijt me zo, zou achteraf wel blijken.
Misschien zeg ik al fluisterend “ik hou van jou”
maar dan wil jij weer niet luisteren
en vervloek je de alcohol in mijn tranen,
het vuile glas en mis je de man die ik vroeger was.
Spijtig dat spijt steeds maar weer uit herhalingen bestaat.
Diezelfde herhaling steeds weer van het laatste uur
maakt je wat verdrietig en flink overstuurd,
maar het verlangen om wat vroeger is geweest
ligt op de bodem van onze belofte, en dat,
en dat mis je nog het meest…
esteban 9 juli 2019