gedichte gaten die uit
muur, weefsel en achterstand
bestaan, zich terugtrekkend tot
rivierbedding van stiltewater
tot nabijheid naderend
zonder woorden, traag als asfalt
dan rest nog de vraag die in de
mond woont, daar beklijft
op het verslagen moment
van intredend verval
van binnenuit genoeg
om hiermee te volstaan