Het is avond wanneer
ik dicht bij de oceaan
een terrasje doe en
aan een cocktail nip.
En als een fantast
leef ik in de waan
van constateren dat
ik er weer teveel zit.
Want het meisje dat
chips eet kijkt mij
alweer te sip aan
ik neem m'n jas.
En wandel langs
het duingras om
te staren naar het
zoveelste zeilschip.
En bij het zien van 'n
walviskarkas denk ik :
Vergaan doen we...in
onze virtuele videoclip.
Ik, de volle maan
en de hele poespas.
Enkel een stip in ons
mysterieus bestaan.
Doe dus losser voortaan
die knellende stropdas.
Ook al gaat dat moeizaam
op een amoureus terras !