De hemelen spraken
en ik, taal armoedig
verinnerlijkt bewoog
schoorvoetend, een pas
en nog een, eenzaat in
weideland, onschuldig gras
geborgen ondermaans
stamelde een kinderlied
het huis was niet heilig
zouden geestgronden
parelen, heersers wanen
dromen vleien, schuren
tegen verdichte zolderdaken
betreurden 't diepste stof
en zou geen woord, ooit
gebarsten lippen verlaten
september: | Zondag, december 04, 2016 14:28 |
Hartelijk bedankt voor jullie fijne reacties op mijn gedicht. Liefs |
|
Connection: | Zondag, december 04, 2016 01:51 |
Doet mij denken aan iemand die in de hoogste orde tot God zelf spreekt. mooi bedicht September. Liefs, Roger |
|
Hans Winter: | Zaterdag, december 03, 2016 18:18 |
ons besef zo klein zo eindig te zijn, weg te sterven, dat mag ons op zo'n dag als deze verhevigen, aanzetten om het weinige slechts wat er echt toe doet te verwerkelijken. groetje, hans |
|
Janny Scheybeler de Jonge: | Vrijdag, december 02, 2016 23:05 |
een mooi schrijven | |
Avr: | Vrijdag, december 02, 2016 21:54 |
Stilzwijgen, dat leid tot alleen zijn met je verdriet! Een droef mooi schrijven! mvg Avr | |
wervelende regenboog: | Vrijdag, december 02, 2016 20:53 |
ik begrijp het niet helemaal maar vind het toch een mooi gedicht :-) fijne avond september |
|
Auteur: september | ||
Gecontroleerd door: september | ||
Gepubliceerd op: 02 december 2016 | ||
Thema's: |