vluchtig passeren
ik keek om me heen
raakte steen en cement
maar voelde op dat moment
geen enkele vibratie
zag wolken en zon
in hun herfstig gaan
de wereld vluchtig passeren
alleen ik bleef daar staan
tot een beweging mij riep
in het verstoren van stilte
door een paar ogen met
de soepele gang van geniep
een jagende kat
bracht mij godzijdank
terug naar verbondenheid
met het warme leven
weg was de pijn
van het existentiële
besef totaal verlaten
alleen op de wereld te zijn
wil melker
17/11/2016
Clarice: | Donderdag, november 17, 2016 17:37 |
Goeienavond, Wil! Je bent zeker niet alleen en ook niet de enige die dat gevoel soms heeft... Gts, Clarice | |
teun hoek: | Donderdag, november 17, 2016 11:51 |
zo kan een kleinigheid ons weer op de been zetten. th | |
wervelende regenboog: | Donderdag, november 17, 2016 10:05 |
dit gevoel kan af en toe opduiken inderdaad afstemmen op hogere vibraties kan dan helpen :-) zoals je weet.... fijne dag Wil wr |
|
ela: | Donderdag, november 17, 2016 09:26 |
Vallen is niets, maar opstaan, je gedachten die dan spoken, laat m even liggen, ik kom zo naar je toe- ela |
|
Anneke Bakker: | Donderdag, november 17, 2016 08:37 |
In dit mooie gedicht kan ik een zweem van eenzaamheid niet onderdrukken Wil, maar ben het met Claude eens, je bent niet alleen, wij staan graag stil bij jouw mooie gedichten. Fijne dag gewenst. Anneke |
|
Claudelaire: | Donderdag, november 17, 2016 07:18 |
Je bent niet alleen hoor Wil, je hebt immers duizenden fans die jou gedichten bewonderen ! groetjes Claude | |
Auteur: wil melker | ||
Gecontroleerd door: wil melker | ||
Gepubliceerd op: 17 november 2016 | ||
Thema's: |