Of ik nu ga slapen of niet,
die pijn is er elke dag weer.
Des morgens vroeg wanneer je nog in het donker ziet
en s'avonds laat keer op keer.

's morgens wou ik dat het al terug avond was
om terug te kunnen "vluchten" in mijn bed.
De pijn is veel te laf
en heeft mij voorgoed opzij gezet.

Ja, die pijn komt recht uit de hel.
Ik wou dat ik even dood kon zijn
dan voelde ik me misschien voor even, goed in mijn vel.
Dat toch verdwenen kon, die verdomde pijn.

Misschien denkt U wel dat ik dramatiseer,
dat ik de pijn toelaat in mijn gedachten,
maar er is geen wapen tegen of enig verweer.
Ze ontneemt alleen maar al mijn krachten.

Zo kan en wil ik niet verder leven.
Daarom wil ik dood; want zo'n pijn is niet haalbaar.
Ook ik heb het recht om niet alsmaar pijn te beleven.
Of vindt U dit nu echt zo raar?

Misschien is het toch beter te gaan slapen,
wanneer het lukt voel ik minder pijn,
dan zal ik tijdens de slaap proberen moed bijeen te rapen.
En dan heel misschien brengt de volgende morgend zonneschijn.
Ratje64