verstrooit het licht
je bent van glas
dat in zijn matheid nog
maar vage beelden lacht
waar het bewegen
nog slechts een schaduw
is van het echte leven
je krachtige lijnen
zijn broos en breekbaar
door de tijd geraakt
het kristal transparante
heeft na vele jaren zijn
vitale flonkering gestaakt
nog ben je niet gebroken
maar in de warme middagzon
verstrooit het licht je ouderdom
wil melker
14/01/2016
Pascal Janssen: | Vrijdag, januari 15, 2016 16:14 |
Mooi en diep gedicht met bezieling geschreven. greetzzz Pasje |
|
Markemans: | Donderdag, januari 14, 2016 22:43 |
Triest en mooi tegelijk. Toch hoop ik ondanks alles daar nog te komen. |
|
september: | Donderdag, januari 14, 2016 19:16 |
Prachtig zijn de beelden die je zo mooi in dit gedicht schetst. Het raakt in gevoel. Eentje om te herlezen en te laten bezinken. Liefs | |
wervelende regenboog: | Donderdag, januari 14, 2016 15:39 |
gezondheid nog op de waakvlam brandend...moeilijk om aan te zien... mooi verwoord Wil liefs wr |
|
Anneke Bakker: | Donderdag, januari 14, 2016 11:14 |
Met het verstrijken van de jaren gaat de glans er wat af Wil, maar we poetsen het wat bij uit het potje en natuurlijk de zon. Mooi de ouderdom in het zonlicht gezet. Fijne dag gewenst. Anneke |
|
Mamke: | Donderdag, januari 14, 2016 09:29 |
Dit gedicht brengt tranen in mijn ogen, zo breekbaar en kwetsbaar.... Het doet me aan me m'n moeder denken.... | |
windwhisper: | Donderdag, januari 14, 2016 07:38 |
ja het laat zien, maar toch door zonlicht, en ouderdom het beeld veranderde, | |
Auteur: wil melker | ||
Gecontroleerd door: wil melker | ||
Gepubliceerd op: 14 januari 2016 | ||
Thema's: |