de lach van je ziel
jouw steen
kende het fenomeen
van ontwijken
heb talloze keren
geprobeerd het
dwarse stukje te splijten
wilde diep
in je kijken naar
de lach van je ziel
jouw vormen spreken
in licht provoceren
dagen uit om te leren
accepteren of
voortdurend schuren
met wanhoop en pijn
pas toen het vroege zonlicht
je raakte zag ik dat in het dwarse
je ziel verrassend ontwaakte
wil melker
07/10/2015
Dit gedicht is het vervolg van
Mat gepolijst….06/10/2015..wil melker
september: | Donderdag, oktober 08, 2015 01:08 |
Prachtig gedicht Wil wat ik graag gelezen heb. Een heel mooi vervolg ook. Misschien behoeft slechts door het licht aangeraakt te worden om echt te kunnen zien.. Liefs | |
Mady: | Woensdag, oktober 07, 2015 11:59 |
Begon er eventjes bij te dromen Wil mooi | |
windwhisper: | Woensdag, oktober 07, 2015 09:29 |
ja dat ontwaken niet alleen van dat hart, maar zeer zeker dat wakker worden van jezelf om te "zien" | |
Mamke: | Woensdag, oktober 07, 2015 09:04 |
Prachtig beschreven hoe lastig een relatie soms kan zijn, maar je toch ook het goeie/mooie blijft zien... | |
Anneke Bakker: | Woensdag, oktober 07, 2015 08:37 |
Wellicht is een zacht schuurmiddel al voldoende om het dwarse in toom te houden, de verrassing mag dan de beloning zijn. Dit steengoeie gedicht roept een glimlach op Wil. Fijne dag wens ik je. Anneke |
|
Auteur: wil melker | ||
Gecontroleerd door: wil melker | ||
Gepubliceerd op: 07 oktober 2015 | ||
Thema's: |