Spijt van de dingen die ik doe,
spijt van de dingen die ik deed,
spijt van de dingen in mijn leven,
spijt van de gevoelens waar aan ik leed.
Ik geef geen kik,
toch heb ik een klote leven,
waarom kan het niet anders zijn,
ook al is het maar voor heel even.
Tijd raast voorbij,
gevoelens slijten,
maar er is 1 ding dat blijft,
mijn leven reist op een weg vol verwijten.
Terugkijken doe ik niet meer graag,
naar de toekomst ook niet,
het heden vind ik net zo vaag,
volgens mij ben ik de enige die dat ziet.
Of komt het door al mijn ellende,
die mijn ogen hebben opengedaan,
of komt het door alle pijn,
die mij door hel hebben laten gaan.
Waaraan heb ik dit verdiend,
waarom is dit leven van mij,
mijn leven zit vol obstakels,
een lange weg geblokkeerd door een kei.
Zodat ik niet meer vooruit kan,
zodat ik niet meer groeien kan,
zodat ik niet meer gelukkig word,
soms denk ik: gelukkig is het leven kort.
Maar dan kom ik weer bij zinnen,
nog steeds dezelfde pijn,
maar wel de wil om geluk te vinden.