zo ver en toch zo dichtbij..
ik zie je elke dag, meestal blijft het bij zien..
was je nu maar van mij..
maar in jouw ogen ben ik waarschijnlijk een lastige,kinderachtige trien..
jouw liefde is een onmogelijk doel,
ook omdat je me niet écht kent..
maar nu is het gewoon een zinloos gevoel..
het zal denk ik altijd een droom blijven, waarin je me met je liefde verwent..
maar ik krijg zelfs de kans niet,
om closer te worden met jou,
het doet me verdriet,
verdriet omdat ik van je hou!
moest dat wel zo zijn zou het denk ik wel lukken,
samen iets moois opbouwen,
je denkt misschien dat dat radicaal zou mislukken,
maar dan wil ik je ook als een heel speciale vriend beschouwen !
en soms heb ik het gevoel dat je toenadering wil,
dat je misschien wel geinteresseerd zou kunnen zijn,
maar de gedachten die daarop volge zijn kil,
de gedachten dat er geen hoop is, dan voel ik weer die pijn..
je zit zo raar in elkaar,
ik kan je echt niet doorgronden,
maar het kan jou niet schelen,dat ik op die zee van onwetendheid vaar,
dat door jou nieuwe problemen ontstonden...