Op deze stille plek tussen frêle bomen sla jij mijn droom aan diggelen
De dikke ontvelde boomstam dwarsboomt het pad en vormt hier nu een bankje voor ons
Verslagen zit ik naast je, regen miezert zachtjes naar beneden, mijn keel is dik, uit alle macht probeer ik te voorkomen dat de tranen over mijn wangen biggelen
Je hebt ze gesproken, de woorden van vergif
Het heeft direct zijn uitwerking en laat mijn hart vandaag voor een stukje sterven
Ik voel een knerpende pijn in mijn middenrif
Was dit de laatste keer dat ik hier met jou zou zwerven?
Duizend waarom vragen zoemen door mijn hoofd, ik stel er slechts een paar
Jij antwoord wat ik al lang wist maar niet wilde zien, blijkbaar
Dan lopen we verder, elke stap doet me pijn
Tot het volgende bankje in de luwte waar wij schuilen tegen de regen
Waar ik nog even heel dichtbij je mag zijn
Je slaat je arm om me heen, ik leg mijn hoofd op jouw borst, je hand streelt mijn schouder
Het ritme van je hart zingt van een verloren liefde die ik niet ben
In dit half uurtje voel ik me ineens tien jaar ouder
Schril en scherp als jouw vetiver is het contrast tussen een uur geleden en nu
Ging ik nog op weg vol van verwachting en verlangen
Nu zing jij zachtjes een zelf gecomponeerd liedje voor mij en stromen de tranen nog net niet over mijn wangen
Intens mooi is het, net zoals jij
Het maakt me nog miserabeler
Maar aan de andere kant ben ik nu weer vrij
Bevrijd van angst dat ons geheim zou uitkomen
Maar beroofd van de liefde zoals ik haar beleefde in mijn dromen
Ik weet niet wat ik liever zou hebben als ik mocht kiezen
Maar kiezen mag ik niet en we pakken onze biezen
In het kapelletje branden we een kaarsje, jij één en ik één
Waar je aan denkt weet ik niet, je bidt in stilte
Ik zit naast je en voel me zo alleen
Ik bad voor jou, dat het jou goed mag gaan en dat je gelukkig mag zijn
Ik zal altijd van je blijven houden ondanks deze ondraaglijke pijn...