op een bankje heel alleen.. k zat naar je te kijken
en ineens besef ik me, dat ik net als jou ben..
van buiten zo kalm en rustig, met zo zijn gekke buien..
van binnen wild en ontstuimig,
ik vraag me af, waarom doen wij zoveel mensen pijn..
verklooien wij zoveel levens, en doen erna alsof er niets aan de hand zou zijn..
nog steeds op dat bankje niet meer alleen..
het is een engel naast me gaan zitten hij beschermt me,
ik merkte het meteen...
ik kreeg een rilling het water bewoog, dit was het teken
dat ik meer mijn eigen leven moest leven
3 jaar later zit ik weer op dat zelfde bankje
k had mijn eigen leven geleefd,zoals men verwachtte
ik wil zwemmen, verkeerd gevoel.
ik deed het toch en ben verzopen in mijn eigen gedachten