Mijn stilte als een zwijgen
Maakt anders in andere ogen.
Er zal nooit een eind aan komen,
zoals hun blauw om mededogen.
Aan het schuiven van mijn gevoel
Missen woorden ieder doel.
Mijn stilte als een zwijgen
Na wat jouw brieven mij brachten.
Een doodvonnis op papier, zwart op wit,
Maakt grijs in mijn gedachten.
Een band werd breekbaar als nooit te voren.
Wat ik koesterde leek voor eeuwig verloren.
Mijn stilte lijkt mijn zwijgen
Soms te verbreken, wanneer woorden
Terugkeren in een herinnering;
Ik de beelden met klanken in
Willekeurige kleuren bezing.
Van rood naar groen lijkt eindeloos
Knap; van verdriet naar verzoening
Is soms maar een stap.
Bloemen van verzoening geven
Niet op het lijden te mijden.
Zij geven wat hoop in moeilijke tijden.
Bloemen van verzoening willen
Liefde geven. Zij openen ogen
Die zich richten op verder leven.