Ze wilde hem niet, de dame van stand.
Ze was verplicht hem te trouwen,
hij vroeg haar vader om haar hand
Haar gemoed wist het te berouwen
1812 het jaar waarin zij zich eindelijk trouwden
Het meisje onwennig en niet wetend wat er tegen te doen
Hij stralend van geluk hij mocht haar eindelijk houden!
Het huwelijk bezegelt met een valse zoen
En diep van binnen ging er iets in haar stuk
Toch was zij hem de baas en was zij de slimste van de twee
Hij nog suf van al dat geluk
Ging met al haar wensen mee
Het huwelijk werd geconsumeerd en uit eindelijk kwam er een kind
Nu kon ze hem echt niet meer verlaten
En ze leefden niet bepaald van de wind
Ze was hem niet nog meer gaan haten
Maar echte genegenheid werd het nooit.
Napoleon Bonaparte besloot in die tijd
Dat het tijd werd om hem te roepen om zich ooit
Te mengen in de grote strijd
Hij kreeg een blauw pak en een groot geweer
Hij moest op reis en voor haar
Deed zijn vertrek haar ergens toch wel zeer
Zo kwam er een einde aan het jonge paar.
Napoleon wilde Rusland hebben en gouw
Hij was ziek van verdriet dat hij zijn grote liefde moest verlaten
Hij stierf van haar verlaten met een schotwond in de Russische kou
Zijn ziel kwam achter haar gebrek aan liefde maar kon haar gewoon niet haten
Zij was van hem bevrijd, hij leefde niet meer
Maar nu was ze een weduwe met een kind.
´s avonds liet ze toch wel stiekem tranen om haar heer
En er kwam ondanks de nederlaag geen einde aan Napoleon´s bewind