woorden zijn soms zo snel
dat je ze achterna wilt lopen
in wilt halen voor ze verdwijnen
of eigen levens gaan leiden
woorden raken verloren
of te vermoeid
je wind er doekjes om
eert ze bezweert in hun kistjes
liggen ze her en der begraven
ze hebben je hart
in de vroegte van de morgen
kijkend naar staketsels van bomen
in het grijs valt een bundel licht
de wereld lijkt even te dromen
alsof ze één word voorgoed
omsloten word
vrede woordloos tot je toe komt
en het stil word vanbinnen
in een onzichtbare realiteit
lijkt het als dromen
naar een betere tijd
alsof ze niet bestaat
het voelen van energie alom
brengt vertrouwen alles of niets
verborgen en geheim
diep in het innerlijk te houden
verzegeld word opengemaakt
ik vergeet te ademen
terwijl ik verwonder
hoe uiterlijk zo anders
dan innerlijk verder gaat
is het geen loslaten
maar laat ik toe
gaan ogen innerlijke ogen
helder serener kijken