Het water rimpelt
langzaam valt een nieuwe druppel
in de strekking van de plas
het zijn de bomen
die hier huilen
waar stilte heerst
en het eerst
verlopen waterig
zonnetje
de hemel nog wat kleur
probeert te tinten
tranen van de nacht
onmacht die
geen weg
kan vinden
stilte
stomheid
de grenzen
ver voorbij
-
vrij
vrijheid
-
een mening
waar het oordeel werd geveld
het is een zware
harde wereld
waar geloven
mag omvatten
dat een leven niet meer telt..
september: | Maandag, januari 09, 2017 02:17 |
Ik herinner het me. Jouw schrijven erover is zo goed. de onmacht, de verbijstering. Liefs | |
kimmytje: | Donderdag, januari 08, 2015 21:36 |
Tgoh John, je vat het zo mooi samen, de onmacht.. Hier wordt ik helemaal stil van Liefs Kimmy |
|
Nayeli: | Donderdag, januari 08, 2015 19:53 |
mooi verwoord | |
liesjequilt: | Donderdag, januari 08, 2015 17:00 |
Mooi John, zoveel haat is niet te bevatten, zit me ook wel af te vragen, als zulkke jongens ouder zijn zouden ze dan nog zo denken | |
Janny Scheybeler de Jonge: | Donderdag, januari 08, 2015 16:51 |
goed gedaan! | |
Anneke Bakker: | Donderdag, januari 08, 2015 16:23 |
Deze 'vrijheid' zal Allah dit zo bedoeld hebben ? Die eeuwige godsdienstoorlogen, hoe kan iemand in Gods naam zo handelen. Het zijn de tranen van onmacht omdat een leven kennelijk niet meer telt. Indrukwekkend gedicht John. Hartelijke groet. Anneke |
|
Auteur: John Kroos | ||
Gecontroleerd door: Brenda | ||
Gepubliceerd op: 08 januari 2015 | ||
Thema's: |