ik voel me raar...
ik ben er mee klaar...
ik heb geen geduld meer...
het doet me teveel zeer...
ik voel me verraden...
Ik sta naast een kade...
naar het water kijken...
niemand hoor ik zeiken...
Ik concentreer me zelden...
alleen als er geen regels gelden...
ik voel mijn verdriet diep in mijn hart...
ik ben het echt allenmaal zat...
Want wie ben ik nou...
alleen maar een jonge vrouw...
die staat voor een dood lopende weg...
want wat ik ook zeg...
Het helpt niet meer...
Keer op keer...
ik wil een vriend moed geven...
en zijn leven zefen...
waarom is hij zo veel vedriet...
en niemand die het ziet...
behalve ik die jonge vrouw...
die staat weer in die bittere kou...
Weer ben ik even alles kwijt...
maar binnen kort sta ik weer in het krijt...
dan kan ik weer alles aan ...
en kan ik weer naar mijn eigen weg gaan...
dan voel ik me goed...
ik heb iemand geholpen met mijn moed...
nog zekerder van mezelf...
ik voel me dan net een elf...
ik sprijt mijn vleugels en stijg...
Waar ik geen spijt van krijg...