ooit houden bossen op met praten
de bossen houden op met praten
in taal van gouden zonneschijn
zweven zwaluwen over weiden
wordt het voorbije weggestreept
en geen getreur bij ´t vagebonderen
je komt en gaat, verlaat het huis
droomt van een ieder die al is verdwenen
zelfs als een maan in 't water staat
staar ik alleen in naakte vertes
de wind ontvoert het kind-geschrei
en 't lentevuur is reeds ontstoken
al wordt op echte warmte gewacht
ik heb geen spijt van al die jaren
die ik in 't gisteren heb verkwist
berouw geen enkel rozen-prachten
geen enkele zoen die 'k heb gemist
want sterren zullen nooit vergloeien
noch sterft ooit 't gras wanneer ’t verdort
elk jaar weer zal de lente bloeien
viert mei haar bloesemwederkeer
het leven maakt de som der tijden
in windgefluister op het eind’
houden de bossen op met praten
in taal van gouden zonneschijn
sunset 15-04-2014
http://sunset.deds.nl
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Woensdag, april 16, 2014 06:24 |
Aquarel, dank je voor je reageren en een heel fijne woensdag. Lieve genegen groet, sunset (ingo) |
|
| Aquarel: | Dinsdag, april 15, 2014 21:26 |
| Ja, heel mooi deze... Liefs, Aquarel |
|
| sunset: | Dinsdag, april 15, 2014 17:56 |
Mijn dank mucho. vriendelijke groet en rustige dinsdagnamiddag, sunset (ingo) |
|
| mucho: | Dinsdag, april 15, 2014 17:50 |
| erg goed, sunset |
|
