21 jaar…
Ben ik een gevaar of gewoon een pilaar? Waar gaat mijn toekomst heen? Ben ik het wel waard? Ik kan de druk en de problemen nu niet aan. Op dit moment, op dit punt ben ik veel te zwak. Ik kan het niet koesteren. Ik kan het niet aan! Ik wil alleen kunnen zijn zonder gevaar… Ik wil graag geholpen worden maar wie kan dit verstaan? Zonder mijn woorden te geven, kan ik niet verder leven. Woorden… zodat anderen mij kunnen verstaan, mij begrijpen en kunnen helpen. Er is één probleem… er zit teveel verdriet in mij, mijn gevoelens zijn kwetsbaar ik kan het zelf niet meer uitstaan. Op deze manier zie ik dan maar één uitweg meer, zwijgen en stil doodgaan. Met een reden die met mij mee de graf ingaat. Niemand zal het dan ooit weten, hoe gekwetst ik ook ben neem ik alles mee. Mijn dood is mijn tweede leven. Mij zelf veranderen en een nieuwe start beginnen. Nieuwe mensen leren kennen en mij sterker opstellen. Andere verlangens hebben en veel mensen kunnen helpen! Een ander begin van mijn nieuw leven krijgen. Mijn dromen kunnen waarmaken en nergens aan blijven haken, gewoon doorgaan en alles doen waar ik zin in heb. Niemand die mij beveelt of mijn leven overneemt, niemand die zegt wat ik moet doen, niemand die mij commandeert, niemand die mij slagen geeft, niemand… die mij in een bed duwt, niemand die mij ongewenst aanraakt, niemand die mij in de kelder steekt, niemand die mij wijsmaakt hoe mooi het leven kan zijn. Het leven is niet mooi, in het leven moeten wij overleven! Al het negatieve staat weer op papier, ik kan het niet meer positief zien. Mijn zicht is niet meer in kleur, alleen maar zwart/wit, helemaal kleurloos. Het mooie kan ik niet meer zien, ik ben verblind en verslaan om nog iets goeds te kunnen bekijken. Mijn leven kan ik met niemand vergelijken…