Rabom Etsfeil
telkens wanneer ik naar de boom kijk,
imposant hoog en rijk aan groene blad
schieten mijn gedachten naar de wolf
uit de vijver met onuitputbaar woordenschat
ik bemin in stilte de zilverwitte bast
van jouw heimwee,
blaas vluchtige handkusjes
met de westenwind naar Amsterdam mee
voel je hoe ik jou adoreer,
hoe jouw lied mijn hartzeer streelt,
jij mij, bij dag en maanlicht
in jouw gedicht een glimlach ontsteelt?
en zoals de kruin van de boom in de droomtuin
hoger dan de rood bedekte daken reikt
omsluit mijn genegenheid
als warme armen jouw dichterlijkheid