Weg van alles, weg van iedereen.
Dat is voor mij de oplossing, is dat dan zo gemeen?

Mijn liefste ziet mij toch niet, ook al barst ik van tranen.
Maar gelukkig is er dan nog de regen, dan zien ze het niet.

Ik hield me stil en ik hield me sterk maar ook dat breekt op een bepaald punt af.
Was ik dan zo'n slecht persoon, en is dit dan mischien mijn straf?

Nooit iemand die luisterd of die zegt het is al goed, nee dat is aan mijn liefste maar of die het ook doet?

Ik ben tijdsverdrijf, niks anders dan een speeltje op haar tijd,
waarom houd ze me voor de gek? zodat ik ook van haar scheidt?

Toen ik haar zag was ik verkocht, ik dronk en ik zondigde ik was als alcoholist gelijk,
maar toen ik haar eenmaal ontmoete was ze een engel in de practijk!
Zo mooi en zo lief, zo verstandig en zo behulpzaam, geen man zou haar kunnen weerstaan.
En toen we elkaar het Jawoord gaven bleek ze anders te zijn, ik was niets meer.
Ze ging vreemd, en ze bedonderde me op allemaal manieren, en ik moest haar erop betrappen
want anders ontkende ze alles en deed dan niks anders dan liegen.

Maar nu is de tijd aangebroken, de tijd dat ik naar huis mag.
Terug naar de goede tijden en weg van al die nare dingen.
Thuis waar ik dan wakker word, zonder te huilen en zonder de kringen.

Dit was bedoeld als een zontekst van mijn gevoel.
Maar ik ben maar gaan dichten door deze warboel.
Wie deze zal lezen en mooi vind is een hele eer.
Maar val mij er niet meer mee lastig, want op dat moment ben ik er al niet meer!

Lammert Jelle Visser