Ik liep weg
om mezelf te zoeken.
Maar wist eigenlijk niet
waar ik naar zocht.

Ik probeerde onder woorden te brengen wat ik voelde.
Ik probeerde mijn gedachten te ordenen
zodat ik wist
waar ik eigenlijk over piekerde
en waar ik dat onbestemde gevoel door kreeg.

Het lukte me om die gevoelens en gedachten
namen te geven.
Ze in te delen.
Dingen te relativeren.
Zodat het door mijzelf zo groot gemaakte probleem
eigenlijk minder groot ging lijken.

Ik heb de tijd niet genomen
om dingen op mijn manier te verwerken.
Het verhuizen was een grote stap
die ik te snel genomen heb.
Het accepteren dat je opzij bent gezet
door iemand die veel voor je betekende
had bij mij meer tijd moeten kosten.

Ik had meer afstand moeten nemen van de mensen om me heen
en niet denken dat ik al klaar was
voor alles wat het leven mij te bieden heeft.
Ik houd mensen voor de gek
terwijl ze heel speciaal kunnen worden.
Maar ik ben er nog niet klaar voor.

Eigenlijk was het niet nodig geweest
om weg te lopen
en mezelf te zoeken.
Ik was er al die tijd,
alleen maar even onzichtbaar voor mezelf.