Mijn levenslijn (pijn).

Alweer een slapeloze nacht
ronddolend in m’n gedachten
Niemand die op me wacht
wat kan ik van deze wereld nog verwachten

Angst, terreur, een nietsvermoedende groep
onbetekenisvolle mensen
Gewone dagtaak, slaven van de onwetendheid
razen maar door, zonder grenzen

Barstend mijn hoofd, dronken en vergiftigd
was het maar de wijn
die me verloste van deze helse pijn
Ik haat die gevoelens, die gedachten, ze doen me zo’n pijn
die zo mijn hart versmachten

Scherpend, scheurend, dwars door merg en been
waarom zo teergevoelig en anderen een hart van steen
vechtend, martelend en schreeuwend van de pijn
Soms wil ik m’n lichaam verlaten
en met m’n gedachten alleen zijn

Ik stik erin, zo genadeloos
help me, het doet me zo’n pijn
Waar is die verlossing
en laat ze echt wel liefde zijn
Een echte liefde, die niemand kent
groter dan God, die zinloze boodschappen verzendt

Pijn en angsten achtervolgen me al m’n hele leven
ik wil niet falen, ik wil niet opgeven
Verder ga ik, verder dan iedere macht
samen met die liefde, die onbegrijpelijke kracht

Bij deze woorden, verzeild in een roes van pijn en woede
huil ik van angsten, mijn ziel is bitterheid
Ontsnappen aan deze wereld, zonder respijt
God wat doe ik hier, ik raak gewoon mezelf kwijt

Krabbels ongeschreven, sluimerend in m’n geheugen gegrift
vind niet langer woorden
Alleen maar klagende stemmen
plagend om me heen
Waarom zijn ze niet te sussen
Ik kan nergens heen

Maar met die grote liefde
machtiger dan het brein
Ja, daarmee zal het lukken
zal mijn hart tevreden zijn …



Robke.