Itoren vorens, en tegens,
de regens slaan de mensen neer
en het gras huilt spriet voor spriet
maar compassie voelt ze niet, ze loopt.
Verder door de alleenzaamheid; kent geen
minnaar of lief - ze is hier alleen! en ze danst
door de kamers van haar haveloze hart.
Hij is gestorven en mag nooit meer komen.
Dan richt ze zich op, ziet de klok
en lacht haar tanden bloot. Nog maar een maand
voor de wederkeer - ik keer weerom! Ik keer weerom!
en de regen kijkt haar meewarig na.
Auteur: Erwin. | ||
Gecontroleerd door: | ||
Gepubliceerd op: 28 januari 2012 | ||
Thema's: |