Ik staar naar het meisje in de spiegel
haar ogen staan mat
ze wil niet verdrinken in zelfmedelijden
tenslotte heeft iedereen toch wel eens wat?
"Ik kan het wel alleen"
"ik heb niemand nodig ", zegt ze zacht
helpende handen wijst ze af
probeert te zijn en doen wat iedereen van haar verwacht
Maar waarom?
een traan baant zich een weg langs haar wang
waarom?
maken haar eigen gevoelens haar zo bang?
Ze wil hoofdstukken afsluiten
een nieuwe weg in slaan
maar donkere schaduwen
lijken haar in de weg te staan
Uitgeput en moe
door dat dagelijkse gevecht
schaamte, schuld en angst beheersen haar gedachten
grenzen worden beetje bij beetje verlegd
Moedeloos laat ze haar schouders hangen
ze overdenkt al de lange, donkere nachten
die ze piekerend doorbracht
soms bang voor haar eigen gedachten
Fluisterend geeft ze toe,
"ik kan het niet alleen"
voorzichtig en vertwijfeld
kijkt ze om zich heen
Alle hulp weggeduwd
lieve woorden genegeerd
toch vind ze een hand die de hare stevig vastpakt
en beseft ze, dat voelt helemaal niet verkeerd!