En laat ik heel eerlijk zijn.
Ik dacht dat deze dag nooit zou komen
Ik dacht dat dit nooit zou gebeuren
Maar nu het eenmaal zover is
Het kan ook niet anders.
Ik zou willen dat het anders kon.
Maar jij hebt me zo vaak gekwetst en onderuit gehaald
Maar dat alles was niet waar.
Ik heb me zo vaak in en in verdrietig gevoeld
En laten we eerlijk zijn,
Dat voel ik me vaak nog.
Niet door wat ik heb gedaan.
Niet door wat ik niet heb gedaan.
Maar door jou.
Al de rottigheid die ik over me heen heb gehad,
Dat wou ik je nog wel vergeven
Als je maar eens kon toegeven.
Toegeven wat er mis is gegaan
Toegeven wat je fout hebt gedaan.
Als je daar voor uit zou kunnen komen
Vervult dat een van mijn wildste dromen.
Maar de realiteit is anders
Dat weet ik maar al te goed.
Elke 14 dagen mailde ik, belde ik, en kwam ik langs.
Werd ik om half 10 naar buiten gekeken.
Werd er zelden maar naar mij gevraagd.
Maar nu al 5 weken bel en mail ik niet
En ik vraag me af doe ik je nu verdriet?
Is het ooit wel eens in je opgekomen,
Waarom, ik niet wil komen?
En heb je in die tijd –al is het maar even- aan me gedacht?
Het lijkt je niet te interesseren
Want zelfs een mailtje, smsje of belletje kan je je niet permitteren..
Best zielig eigenlijk, nu je ook voor mij de deur dichtgesmeten.
Buiten haar heb je niemand meer.
Iedereen sloot je buiten,
Nu zijn jullie met zijn tweeën.
Hopelijk ben je nu tevreden.
– Have a nice life – Je dochter