De liefde is als een boek.
Hoewel ik het volop lees, is de laatste bladzijde nog veraf.
Mijn bladwijzer laat zien dat ik al tientallen pagina’s heb verslonden
en toch blijft ze een even groot mysterie als bij het lezen van de achterflap.
De proloog maakte me nieuwsgierig.
Het lezen van de eerste pagina’s ging niet zo vlot.
Ik moest vaak terugbladeren om het verhaal te kunnen begrijpen
want de hoofdstukken leken niet altijd in de logische volgorde te staan.
Na enkele hoofdstukken dacht ik de rode draad te hebben gevonden, hoewel.
Tranen van verdriet lieten vlekken na op vele bladzijden,
sommige pagina’s vertonen scheuren van een gebroken hart
en ezelsoren en kreuken wijzen op afwijzingen.
De liefde is als een boek dat geen epiloog kent.
Het wordt blijvend geschreven, bladzijden en pagina’s lang,
door vele handen en met verschillende tinten inkt.
Het zijn slechts losse flarden tekst, aaneengebundeld tot een geheel
wat met geen woorden ter wereld te beschrijven valt.