De onzichtbare zee sleepte je mee.
je viel weg
de zee bruiste onder de wind, met hoge golven die omkrulden en in schuim uiteenspatten
sterrenbeelden glinsterden in de donkere blauwe hemel
het werd nacht, en je was weg
de melkweg hing als een wolk glinsterend zand in de ruimte, en jij kon kijken om een hoek van de eeuwigheid
dode woorden verdwenen in de duisternis, net als jij
samen met jou
je was niet in staat te veroveren, bezitten
je moest bezeten worden
verzet en radeloosheid golfden in jou
maar de zee was sterker en nam je mee
naar het verloren paradijs
over de drempel tussen verschillende tijdperken en werelden
je had de drang van je af te slaan, je te wreken voor je onmacht
maar de zee nam je mee
de duisternis in
je viel weg