ik zag laatst een klein kindje lopen
eenzaam en alleen
met schokkende schouders
ik kon niet anders dan het van op een afstandje volgen
door bossen en dalen
over zeeën en kanalen
tot ik me niet meer kon inhouden
ik ging naast het kindje stappen
en zag de tranen rollen over haar wangetjes
de rest van haar gezichtje kon ik niet goed zien
door het gebogen hoofdje en lange haren
ik wist niet goed wat te zeggen of doen
een poosje wandelden we in stilte voort
tot ik uiteindelijk vroeg
'mijn lieve kind,toch,waarom ween je zo?'
het meisje bleef plots staan
draaide haar hoofdje naar opzij
en keek me een tijdje aan met haar mooie, glanzende oogjes
nat van traantjes
tot het zei
'ik ben op de dool,
ik weet niet goed waar ik thuishoor,
ik heb zo'n verdriet,
niemand die het ziet'
even bleef ik staan
liet de woorden tot me doordringen
en drukte het meisje tegen me aan
de wereld rondom ons bleef op dat moment stilstaan
toen kwam het besef
dat ik eindelijk aandacht schonk aan het kleine kind in mezelf
Auteur: Jasmijn Buysse | ||
Gecontroleerd door: | ||
Gepubliceerd op: 04 april 2011 | ||
Thema's: |