Vragen spoken door mijn bonkende hoofd,
Door intens verdriet verdoofd.
Voel ik toch nog mijn hartritme versnellen.
Toen ik zag dat jij het was die probeerde te bellen.
Zweet begint spontaan van mijn hoofd te lopen.
Jouw woorden, totaal anders dan ik had durven hopen.
Het nonchalante in jouw stem, brengt mij van mijn stuk.
Enkele zinnen, en weg is al je geluk.
De wereld lijkt onder je voeten weg te zakken,
De scherven te groot om ze ooit nog te plakken.
Maar wat is nu eigenlijk liefde, volhouden of opgeven.
na 6 jaar wist ik het...ik wil het niet opnieuw beleven.
Liefste, laat me met rust, ik ben zwak en onstabiel.
Voor ik het weet, is alles weer als toen ik de 1e keer voor je viel.