Gister was het de dag dat ik het hoorde.
Zo gelukkig en zo blij.
Eindelijk stopt die kwelling, die kwelling in mijn lijf.
Eindelijk kan iemand mij helpen, na al die jaren.
Die jaren dat ik leefde, maar dat ik er niet was.
Nog even wachten en dan is het voorbij.
Eindelijk mag ik weer gaan leven,
En gaan hopen en gaan verlangen.
Doktoren wisten het niet meer, 'mevrouw je bent niet ziek je bent volkomen normaal'.
Nee ik wist dat het iets was en na 8 jaar weet jij het ook.
Nog even wachten en dan kan ik weer het leven gaan leven waar ik altijd van gedroomd heb.