‘’ wolkendek ‘’
Een roze gekleurd wolkendek drijft langzaam voorbij op het ritme van de wind.
Ik kijk ernaar en probeer te ontdekken waar mijn leven zijn oorsprong vind.
In gedachten drijf ik mee op de klanken van een vervlogen lied.
Geen mens ter wereld kijkt door mijn schild in een kamer vol verdriet.
Mijn masker is uit steen gehouwen,onbreekbaar en machtig.
Soms kijkt iemand verder en is die kracht dan zelfs voor mij te machtig.
Dan voel ik mijn bang,klein en zo ongelooflijk opgelaten.
Zo kwetsbaar en angstig,dan heeft iedereen dat in de gaten.
Wordt mijn hart uiteen gereten door mensen die plezier halen uit mijn pijn.
Dan zou ik het liefste groot en oppermachtig willen zijn.
Laten merken dat ik niet bang ben,maar juist sterk en vol met levenslust.
Zodat ieder vuur dat men aansteekt met gemak dan wordt geblust.
Ik droom vaak van een wolk die me meeneemt ver weg van hier.
Naar een plek waar pijn en verdriet veranderen in geluk en veel plezier.
Ik lig op mijn rug te kijken naar de lucht zo paars en grijs.
In de verte klinkt zacht de melodie van een eeuwenoude wijs.
Dat wijst mijn hart een plekje,terug in het hier en nu.
Langzaam verandert mijn hartje,weer van zwart terug naar ecru.
Ik verblijf nog in gedachten,vouw mijn handen in mijn nek.
Kijkend naar een plekje in een zachtjes golvend wolkendek.
X