Toen mijn reis in eenzaamheid begon had ik nog de hoop..
Met volle moed betrad ik het donkere pad, wetend dat het goed zal komen..
Nu ben ik verbitterd door de duisternis..
Geen hoop meer op de toekomst, enkel nog wat vage dromen..
Ik wil graag kunnen zeggen dat mijn tijd wel komt..
maar echt geloven doe ik dat niet meer..
Ik wil graag in mijn toekomst kunnen geloven..
maar door deze duistere reis, leg ik me er maar bij neer..
Een eenzame reis die alleen maar leidt tot meer eenzaamheid..
Hopend dat het zal brengen wat je het diepste wil..
Een reden om verder te gaan met je levensreis..
Eindelijk een leven met geluid, eindelijk niet meer stil..
Ik heb gewacht op dat gene op de vreemdste plekken..
Ik heb gezocht naar dat gene op de donkerste wegen..
Ik heb gevochten voor dat gene met alles wat ik kon..
Moet ik de zoektocht dan toch maar op gaan geven?
Moe van het zoeken..
Moe van de druk..
Toch moet ik verder met dit leven..
Hopend dat ik ooit gevonden word door het geluk..